Το τέλος κάθε αυταπάτης

Το τέλος κάθε αυταπάτης

Πόλεμος: Η συνέχιση της πολιτικής με τα ίδια μέσα

Σε αυτόν τον γεμάτο ιερογλυφικά κόσμο όλοι προσπαθούν να εμφανιστούν ως κάτοχοι των κλειδιών της σαφήνειας: έχω τις λύσεις. Όμως κάθε τέτοια λύση είναι απλώς μια γνώμη. Η εξουσία έχει την δυνατότητα να επιβάλλει τις δικές τις γνώμες ως πράξεις και να ορίζει πλέον τους όρους, τις έννοιες αν θέλουμε, όμως, να είμαστε από την μεριά αυτών που δεν τάζουν μεταφυσικά οράματα, που δεν χτίζουν θρησκείες οφείλουμε όχι μόνο να λέμε την γνώμη μας αλλά και να αποκαλύπτουμε τον τρόπο με τον οποίο βιώσαμε ένα γεγονός.

Καθώς, λοιπόν, παρακολουθούσαμε σε ζωντανή σύνδεση τα κτίρια να γκρεμίζονται κάτι σκίρτησε μέσα μας. Ξύπνησε από ένα βαθύ λήθαργο η αίσθηση του δυνατού. Το πλήγμα ενάντια στα σύμβολα της κυριαρχίας, στα τοτέμ του ελέγχου, μας έφερε χαμόγελα. Τα φώτα άναψαν Ωραία ταινία, καταπληκτικό φινάλε. Fight club, Zabrinskie point. Κάποιος έκλεψε το απίθανο από την οθόνη και το εγκατέστησε για πάντα στην πραγματικότητα. Ο μηδενισμός απέκτησε μια πολιτική πράξη κολοσσιαίων διαστάσεων.

Τουλάχιστον καταδικάστε μια πράξη που κόστισε 4500 νεκρούς. Μακριά Φαρισαίοι! Έχει ενδιαφέρον να εντοπίσει κανείς ότι η ανθρωπότητα δεν συγκινήθηκε, φοβήθηκε. Δεν ευθυνόμαστε εμείς για το ότι ο θάνατος είναι μέρος ενός καλοστημένου ντεκόρ κατανάλωσης. Στην πραγμοποιημένη κοινωνία ο θάνατος πρέπει να αποστεί της φυσικής του υπόστασης. Γιατί; Διότι η διαπίστωση της θνητότητας έχει ως αποτέλεσμα την απόγνωση, η οποία -ως γνωστόν- δεν ευνοεί τις πωλήσεις. Απέναντι σε αυτό η εξουσία εγκαθιστά στρώσεις με αναγκαία αγαθά, με αιώνιους ρόλους. Σε βουτάει στο κυνήγι της επιβίωσης και αποπροσωποποιεί τον θάνατό σου. Οι στατιστικές θνησιμότητας άλλωστε καταφέρνουν να λογιστικοποιούν αυτήν την μαύρη τρύπα των σκοπών (το θάνατο). Ενα ακόμα κείμενο της ΜΑΡΜΙΤΑΣ που δημοσιεύει και σήμερα το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ.

ΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΕΙΔΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ;

Από την 11η Σεπτεμβρίου και έπειτα ο καπιταλισμός κινήθηκε ταχύτατα στο επίπεδο διαχείρισης του νέου περιβάλλοντος. Η ανάλυση πλήρως της πολιτικής πρωτοβουλίας, η οροθέτηση ιδεολογικοπολιτικών στόχων, η ομογενοποίηση του πολιτικού χώρου, έδρασαν καταλυτικά όχι για να βγουν από την κρίση αλλά για να συνθέσουν ένα ασφυκτικό πλαίσιο επαναδιατύπωσης των όρων της πολιτικής. Από καταβολής της, η εξουσία γνωρίζει την διαχείριση των διλημμάτων, που της προσφέρουν την ενοποιητική βάση της κυριαρχίας: την ηθική. Έτσι ο πρώτος λόγος ήταν: ή μ αυτούς ή με εμάς. Ή με τον θεοκρατικό σκοταδισμό ή με την δημοκρατία και την ελευθερία των αγορών. Καταλυτική θέση. Από καιρό τώρα, άλλωστε, πλάσματα του τρίτου κόσμου διαβαίνουν τις οθόνες όχι για να ενεργοποιήσουν φιλανθρωπικά αισθήματα αλλά για να αποσπάσουν την φράση ρε τι καλά που είμαστε εμείς εδώ. Τώρα όμως η επίδραση του διλήμματος είναι ευρύτερη καθώς η νεοηθική ζητά την ταύτιση. Αναφορές στο καλό και το κακό, που χάρη στην απλοϊκή ηλιθιότητα τους είναι πολυεπίπεδες, στρώνουν το έδαφος για την συντριβή της κριτικής του υπάρχοντος.

Η νέα τάξη δεν επεβλήθη το 91-92 αλλά τώρα. Βήμα προς βήμα διαβρώνονται όλα τα όργανα συλλογικών μορφών διευθέτησης που επέβαλλε το μεταπολεμικό status. Εφόσον αυτά είχαν δημιουργηθεί ως εγγυητές των ζωνών επιρροής είχαν την ίδια τύχη με τα πολυεθνικά κράτη που προέκυψαν μετά το Β παγκόσμιο πόλεμο. Ξεφτίζουν, διαλύονται. Καμία αναφορά στον Ο.Η.Ε, αλλά για πρώτη φορά πλήρης περιθωριοποίηση και του ΝΑΤΟ. Μια νέα γεωπολιτική στήνεται πάνω από την θανατίλα που αναδύουν τα ερείπια και οι γενοκτονίες. Η παγκοσμιοποίηση, εφ όσον η αυτορύθμιση των αγορών σαν ιδεολόγημα αποδείχθηκε φρούδα ελπίδα της μονοδιάστατης σκέψης, θα επιβληθεί με την βία (το πρώτο σημάδι εκδημοκρατισμού του Αφγανιστάν ήταν ένα γκάλοπ στην Καμπούλ!!) . Η ρευστοποίηση συνόρων που επέφερε η αλλαγή του τρόπου παραγωγής οδηγεί σε μια νέα διευθέτηση. όπου το κυρίαρχο είναι η αποδοχή των όρων της αγοράς. Κάποιες περιοχές του πλανήτη κρίνονται ασύμφορες ως προς την εκμετάλλευσή τους, απλώς δεν υπάρχουν. Έτσι γινόμαστε μάρτυρες συνθηκών ανάλογων με εκείνες της εσωτερικής μετανάστευσης κατά την περίοδο της πρωταρχικής συσσώρευσης (από την ύπαιθρο στην πόλη) .Τώρα όμως σε πλανητική κλίμακα, με μετακινήσεις πληθυσμών ετερόκλητων (εθνοτικά) που κινούνται από τις ζώνες εξαθλίωσης προς την Δύση.

ΠΟΛΕΜΟΣ: Η ΙΔΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΕ ΑΛΛΑ ΜΕΣΑ

Ο πόλεμος δεν είναι μια ακραία μορφή δράσης της εξουσίας, που τον χρησιμοποιεί σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Είναι μια από τις δυνατότητες επιβολής της ίδιας πολιτικής που επιλέγει η εξουσία στον χώρο ευθύνης της. Η Αμερική μάλιστα καθιστά συνεχώς σαφές ότι ο πόλεμος είναι μέρος της δράσης της σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι αλλαγές που έχουν επέλθει στον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου είναι άρρηκτα συνυφασμένες με τις κοινωνικές και τεχνολογικές εξελίξεις. Ο πόλεμος ως σύγκρουση εθνών δίνει την θέση του στον πόλεμο διευθέτησης ρόλων. Ζωτικός χώρος είναι πλέον ολόκληρος ο κόσμος. Δεν είναι τυχαία η αλλαγή στην φρασεολογία: Δεν αναφέρονται πλέον σε τρομοκρατικές πράξεις αλλά σε δολοφονίες δίνοντας στους εαυτούς τους ρόλο αστυνομικής δύναμης και νομοθέτη. Έτσι επεκτείνουν τον χώρο δράσης σε κάθε άκρη του πλανήτη που δεν θα αποδέχεται τους όρους των συμφωνιών του ΠΟΕ. Δε μιλάμε για κυριαρχία εδαφών αλλά για συντριβή παρεκτροπών και για την εξάλειψη κάθε παραφωνίας. Γι αυτό άλλωστε είναι ταυτόχρονη η πολεμική πράξη στην Ασία με την επιδρομή νέων αντιτρομοκρατικών ρυθμίσεων στο σύνολο των δυτικών κοινωνιών. Αποσυντίθεται κάθε έννοια κράτους πρόνοιας και κράτους-δικαίου. ʼλλωστε, όλα αυτά είναι σημάδια των μεταπολεμικών εσωτερικών συγκρούσεων και εξυπηρετούσαν ένα μοντέλο διαχείρισης που είναι ήδη νεκρό. Ο διαφωτισμός έχει πεθάνει και μαζί του κάθε ανάγκη της εξουσίας να κλείνει συμβόλαια με την κοινωνία. Ο φόβος της επιβίωσης και μια νέα μορφή στρατιωτικοποίησης των κοινωνιών είναι η νέα σταθεροποιητική εικόνα.

Ακριβώς λόγω αυτών των αλλαγών η πολεμική προπαγάνδα βρίθει αντιφάσεων. Συνασπισμός των δημοκρατών ενάντια στην τρομοκρατία; Ωραία όλα αυτά αλλά με ποιους; με τον στυγνό δικτάτορα Μουσάραφ, κάτι απίθανους φασίστες στο Ουζμπεκιστάν και το Τατζικιστάν, με τους φύλαρχους της Βόρειας Συμμαχίας, το κάθαρμα Ετσεβίτ!!! Βέβαια όλοι αυτοί μπροστά στα κοράκια της δύσης μοιάζουν με καλόγερους. Επίσης όλη η λογική της γενοκτονίας ενός ολόκληρου λαού για να τιμωρηθεί ο ένας ένοχος βαφτίζεται δικαιοσύνη ενώ είναι ως γνωστόν μέρος της γκεμπελικής προπαγάνδας περί συλλογικής ευθύνης. Τα περίφημα στρατοδικεία του Μπους είναι μια υπέροχη σύλληψη εγκεκριμένης δικτατορίας, που δεν αφορά μόνο το εσωτερικό της Αμερικής αλλά το σύνολο του κόσμου (ούτε κιχ καταδίκης από την ευαίσθητη σοσιαλδημοκρατική Ευρώπη).

ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΤΙΚΑ ΜΗΔΕΝ

Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΣ

Παρ όλες αυτές τις απίστευτες αντιφάσεις μια εκκωφαντική σιωπή απλώνεται πάνω από τις κοινωνίες. Καταλυτικό ρόλο σε αυτό παίζει το μέγεθος και το εύρος της επίθεσης. Μια στρατιωτική επιβολή του καπιταλισμού με ιδεολογική διλημματική προμετωπίδα φέρνει σε δεινή θέση όλους τους -ισμούς που ως γνωστόν είναι δημιουργήματα του πρώιμου σταδίου της δυτικής κουλτούρας. Έτσι με εργαλεία περασμένων δεκαετιών, χωρίς να μπαίνουν στην ουσία των επιβαλλόμενων διαζευκτικών, εξακολουθούν να διαχειρίζονται την ήττα τους λες και τίποτα δεν κουνήθηκε από την θέση του. Το περίφημο κίνημα ειρήνης και ευαισθησίας προσπαθεί πάλι να εμφανίσει τον πόλεμο ως μέρος μιας ασυνεννοησίας και ζητά να παίξει τον γνωστό θεσμικό του ρόλο. Εδώ βέβαια έχουμε να κάνουμε με γνωστούς απολογητές των αρχών του καπιταλισμού που δεν βλέπουν την βία ως εγγεγραμμένη στο DNA της κάθε εξουσίας αλλά ως ασθένεια. Αποδέχονται κάθε ηθική παρακαταθήκη της εξουσίας και εκλιπαρούν για επιείκεια αποδεχόμενοι τα κοινά συμφέροντα όλης της ανθρωπότητας και την αυτονόητη εκ γενετής καλοσύνη των ανθρώπων. Όμως απέναντι σε τέτοιες σαρωτικές αλλαγές, μέσα στο ξέσπασμα της βίας, μένουν να καταφάσκουν και να μηρυκάζουν τα ιδεολογήματα της εξουσίας. ʼλλωστε ένα θεσμικό κίνημα μπορεί να έχει ρόλο μόνο σε περιόδους ειρήνης.

Υπάρχει βέβαια και η γνωστή διαφήμιση. Αυτό ξέρετε, αυτό εμπιστεύεστε. Χωρίς καμιά διάθεση ακόμη και για φραστικές αλλαγές έσκασε μύτη ενισχυμένος και ο αντι-ιμπεριαλισμός, προσπαθώντας (ούτε αυτό δεν καταφέρνει) να εκφράσει το παγιωμένο αίσθημα εναντίον των ΗΠΑ στην Ελλάδα. Αυτή η πλευρά εναντίωσης στον πόλεμο έχει ως κέντρο της πολιτικής της το ενιαίο των ταξικών συμφερόντων και στην ουσία επικυρώνει τον ρόλο του έθνους και ζητά αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων στο ήδη στημένο σκηνικό. Αυτά τα περί του συμφέροντος του λαού είχαν οδηγήσει και στην αρχική αποδοχή της δημιουργίας των λαϊκών στρατών από τους κομμουνιστές. ʼλλωστε η μεγάλη στιγμή του αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος ήταν η ένθερμη υποστήριξη των εθνικοαπελευθερωτικών επαναστάσεων με γνώμονα την θεωρία των σταδίων. Η κατάληξη όλων αυτών των εθνών άρα τους λέει τίποτα; Χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι η ήττα τους δεν ήταν συγκυριακή αλλά ήταν ολική μένουν προσκολλημένοι σε στρατηγικές αφανισμού. Η αδυναμία της θεωρίας του Μαρξ ήταν αδυναμία του ίδιου του προλεταριάτου. Το προλεταριάτο σαν δομικό συστατικό της αστικής κοινωνίας δεν υπήρξε ποτέ το υποκείμενο της επανάστασης αλλά το αντικείμενο της διαπραγμάτευσης των όρων της παραγωγής. Υιοθετώντας την ηθική της εργασίας και της προόδου και τον καταμερισμό της εργασίας η αριστερή σκέψη είναι μέρος του δυτικού πολιτισμού, ενώ ο αντι-ιμπεριαλισμός της έχει νόημα μόνο στη βάση αποδοχής των όρων πολέμου μεταξύ των εθνών (π.χ. επιτιθέμενα, αμυνόμενα, παραβίαση της ανεξαρτησίας κλπ) . Έχουμε λοιπόν εκ νέου μια περίεργη ηθική διάσταση και μια ανάγκη υπεράσπισης εθνών (η δημιουργίας) .

Αν θέλουμε, όμως, να δώσουμε μια συνολική απάντηση στην πρόκληση και κυρίως να μην αποδεχθούμε τον ρόλο ούτε του απολογητή ούτε του φορέα εξουσιαστικών θρησκειών καλό θα ήταν να απαντήσουμε στα διλήμματα. Ναι κύριοι είμαστε εχθροί του δυτικού πολιτισμού, της περίφημης λογικής του. Είμαστε απέναντι όχι εξαιτίας μιας πολιτικής που υπόσχεται βασιλεία ευημερίας αλλά από μια υπαρξιακή ανάγκη. Είναι μια υπαρξιακή αντίθεση. Στο ζύγι ανάμεσα στην δικαιοσύνη και την ελευθερία η δική μας ζυγαριά γέρνει (μεροληπτικά είναι η αλήθεια) προς την πλευρά της ελευθερίας. Φυσικά δεν αισθανόμαστε καμιά ταύτιση με τα κομμάτια εκείνα που βλέπουν να καταρρέει ο τελευταίος ενοποιητικός (και άρα ο τελευταίος ορισμός) μύθος αυτός του έθνους και της θρησκείας τους. ʼ-θρησκοι και χωρίς αγάπη για το έθνος στεκόμαστε ενάντια πρωτίστως στην κυρίαρχη αρχή που θέλει να ορίσει κάθε πτυχή της δικής μας.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Συντρίβοντας τη φεουδαρχία ο καπιταλισμός έθεσε τις βάσεις για μια ολότελα νέα κοινωνική οργάνωση. Η κατοχή του μύθου και της θρησκείας σαν κέντρο άσκησης και νομής της εξουσίας έπαψε να υφίσταται Η κυριαρχία αντικατέστησε το θεό με το νόμο και έφερα τον άνθρωπο στο κέντρο της ιστορικής εξέλιξης. Το έθνος αποτέλεσε τον κινητήριο μοχλό αποδοχής, συμμετοχής και διαμόρφωσης ενός νέου τρόπου σκέψης. Έτσι προέκυψε η ηθική της αποτελεσματικότητας, της προόδου. Η τυπική λογική ήταν η μεγάλη σχολή της ενοποίησης. Ο διαφωτισμός πρόσφερε τους όρους της απομάγευσης σύμφωνα με τους οποίους ο κόσμος μπορούσε να γίνει αντικείμενο υπολογισμού. Το κράτος θεωρήθηκε από τον κυρίαρχο τρόπο σκέψης ως εκφραστής του γενικού συμφέροντος και θέτοντας σαν αναγκαίο όρο ύπαρξής του τον ζωτικό του χώρο (μέσα στον οποίο καλλιεργήθηκε η ομοιογένεια και η απαραίτητη πρωταρχική συσσώρευση κεφαλαίου ) έβαλε στον ορισμό του τον όρο πόλεμος ως αναπόσπαστο κομμάτι.

Η θεμελιώδης αρχή του εγκλεισμού κάθε κοινωνικής δραστηριότητας μέσα σε μια καθορισμένη και αναλλοίωτη νόρμα αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση κάθε βούλησης για εξουσία. Από εδώ προέρχεται και η ανάγκη για εξωτερικά σύμβολα που παριστάνουν την ψευδαίσθηση μιας χειροπιαστής οντότητας εκφρασμένης στο πρόσωπο της εξουσίας στο μυστικό μεγαλείο της οποίας μπορεί να ριζώσει η σιωπηλή ευλάβεια του πιστού υπηκόου. Το έθνος έδωσε την απαραίτητη θρησκεία του νέου κόσμου, το έθνος έδωσε αυτιά και μάτια στο κοινό των διαφημίσεων.

Η θρησκεία δεν καταργήθηκε απλώς ενσωματώθηκε. Είναι πλέον ένα πολιτιστικό αγαθό, ένας θεσμός που το σύστημα ενέταξε στην μαζική του κουλτούρα, και είναι αυτή η διαφορά στον τρόπο σκέψης που οφείλει να τερματισθεί. Η νέα ομογενοποίηση γίνεται στην ανώτερη σφαίρα, αυτή, της σκέψης.

Στις αρχές του 20ου αιώνα είχαμε μια αλλαγή στην έμφαση από τα βιομηχανικά προϊόντα στην παροχή υπηρεσιών και τώρα μια εξίσου σοβαρή μεταστροφή από τις υπηρεσίες στην εμπειρία. Ο καπιταλισμός μεταφέρει στην εμπορική αρένα ολοένα και περισσότερα τμήματα της ανθρώπινης δραστηριότητας. αυτή η αλλαγή επιφέρει μια τεράστια απαξίωση στο πολιτικό βάρος της εργασίας. Αυτό που άρχισε ως εμπορευματοποίηση του χώρου δείχνει να οδεύει προς την πλήρη εμπορευματοποίηση του χρόνου. Αυτή η μεταστροφή πέρασε μέσα από την απορύθμιση των κρατικών λειτουργιών και υπηρεσιών. Η αγορά ενέταξε στη σφαίρα του ιδιωτικού σημαντικούς (αν όχι όλους) τομείς του δημοσίου (μεταφορές, τηλεπικοινωνίες, ύδρευση) . Έτσι, κάθε δεσμός με μια κοινή συνισταμένη ξεθώριασε.

Η επικοινωνία, η κοινωνικότητα και το εμπόριο έχουν γίνει αδιαχώριστα. Καθώς τα προϊόντα μοιάζουν ζωντανά και συνεχώς ενσωματώνουν πληροφορίες και κρατιούνται στη ζωή με συνεχή ανατροφοδότηση, η πίεση για αναβάθμιση και καινοτομία αυξάνεται. Οι οικονομίες της ταχύτητας αντικαθιστούν τις οικονομίες κλίμακας. Η ατομικότητα τείνει να γίνει κόμβος εμπεδωμένος σε δίκτυα, μέρος μιας ψηφιακής ολότητας διαλύοντας κάθε παλιά κοινωνική σχέση. Καταρρέει έτσι κάθε συνεκτικό πλαίσιο αναφοράς της κοινωνίας, κάθε τι κοινό απορρυθμίζεται. Ιδιοκτησία, έθνος, θρησκεία όλα πλέον υπό αίρεση. Ο έλεγχος των δικτύων είναι ο έλεγχος πάνω στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι επικοινωνούν. Έχουμε την εμφάνιση ενός νέου μονοπωλίου, ενός μονοπωλίου επί της ανθρώπινης εμπειρίας, επί των βιωμάτων. Η κυριαρχία διαλύει κάθε υπόσχεση καθώς κάθε υπόσχεσή της είναι μάταιη. Ακόμη και τα εμπορικά κέντρα που στοίχειωσαν τις λεωφόρους συμβολίζοντας στους υπηκόους την υπεροχή του εμπορεύματος νιώθουν την πίεση της αβαρούς οικονομίας. Το εμπόρευμα δεν επιδεικνύεται αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της κάθε δραστηριότητας

Τη βιομηχανική εποχή οι μη ανανεώσιμοι πόροι μετασχηματίστηκαν σε καθαρά εμπορεύσιμα προϊόντα. Ξεθάφτηκαν,εξορύχτηκανέγιναν αντικείμενο επεξεργασίας και πουλήθηκαν βάσει του βάρους και της χρησιμότητάς τους. Αντιμετωπίστηκαν από την αρχή ως το τέλος ως διαπραγματεύσιμη ιδιοκτησία μέρος μιας συνεχούς ανταλλαγής. Στη νέα εποχή τα γονίδια δεν αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο. Δεν πωλούνται, απλώς παραχωρείται η άδεια χρήσης τους, δεν αγοράζονται νοικιάζονται. Τα γονίδια παραμένουν στα χέρια των προμηθευτών σαν πατέντες. Η αλλαγή είναι απίστευτη. Θα ήταν σαν κάποιος χημικός να μπορούσε να κατοχυρώσει κάποιο χημικό στοιχείο!!! Έτσι πολυεθνικοί κολοσσοί κατέχουν την αξία χρήσης γονιδίων. Σήμερα ο καπιταλισμός απαλλοτριώνει όψεις της ζωής και τις μετατρέπει σε εμπορικές σχέσεις. Τα εμπορικά δίκτυα κάθε μορφής και είδους εξυφαίνουν ένα δίκτυο ελέγχου της ανθρώπινης ζωής ανάγοντας κάθε στιγμή της ανθρώπινης εμπειρίας σε μια εμπορευματοποιημένη κατάσταση. Οι εταιρείες προσπαθούν να γίνουν αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής του πελάτη, πανταχού παρούσες, ένα συμπλήρωμα ύπαρξης λειτουργώντας για λογαριασμό του στην εμπορική σφαίρα. Ο έλεγχος του πελάτη είναι εξίσου σημαντικός, πλέον, με τον έλεγχο του εργάτη. Η οργάνωση της κατανάλωσης εξίσου σημαντική με την οργάνωση της παραγωγής. Ο πελάτης στρατολογείται και ενσωματώνεται σε ένα πυκνό ιστό ατέρμονων εμπορικών σχέσεων και μπορεί να εξαρτηθεί ολοκληρωτικά από εμπορικές δυνάμεις που ελάχιστα καταλαβαίνει και στις οποίες δεν ασκεί κανένα έλεγχο.

Έτσι πεθαίνουν πολλές σταθερές πάνω στις οποίες στηρίχθηκε μια συγκεκριμένη εμπειρία. Δεν είμαστε αυτοί που θα υπερασπιστούμε αυτές τις σταθερές. Ο καπιταλισμός αντικατέστησε την πίστη με την ιδεολογία και τώρα διαλύει την ιδεολογία στο χάος της μονοδιάστατης σκέψης. Η φαινομενική υλικότητα των πραγμάτων, η σταθερότητα και η ουσία τους είναι απλώς μια κατά προσέγγιση έννοια. Το στυλ είναι σαφώς πάνω από την προσωπικότητα. Οι επιστήμες έχουν βάλει τα θεμέλια για τον αναστοχασμό πάνω στην πραγματικότητα (μετρήσιμο μέγεθος) που η οικονομία αποδομεί. Έτσι ο κόσμος καθίσταται στην ουσία ένα σενάριο. Αλλά ως σκηνικό αφομοιώνει πλήρως τον άνθρωπο καθιστώντας τη διαδικασία ως κύριο σκηνοθέτη. Δεν δημιουργείται ιστορία αλλά ιστορίες. Εδώ είναι και η υπαρξιακή (και, για αυτό, μη διαπραγματεύσιμη) μας εξέγερση ενάντια στον καπιταλισμό και τον τρόπο σκέψης που αυτός εκπροσωπεί.

Δεν δεχόμαστε τον πλήρως κορεσμένο εαυτό. Το εγώ σήμερα δεν σου ανήκει. Ο εαυτός εξαφανίζεται σε ένα πεδίο συσχέτισης. Μόνο μέσα από την ριζική αντίδραση στα καπιταλιστικά οράματα μπορεί να επανακτηθεί το εγώ σαν ολότητα. Δεν συναινούμε στην αιώνια καταδίκη ούτε στην αδηφάγα ματιά του μοιραίου, πολύ περισσότερο δεν θα συναινέσουμε σε μια καθολική αιώνια εξορία. Οι υποσχέσεις περί συνεχούς προόδου και ευημερίας διαψεύσθηκαν. Ας το αναδείξουμε. Κάθε προπαγάνδα τους οφείλει να απαντιέται εν τη γενέσει της. Αυτός δεν είναι πόλεμος (στο Αφγανιστάν) οπισθοδρόμησης της νέας οικονομίας και των αρχών της είναι πόλεμος που συνθέτει τους ευνοϊκούς πολιτικούς όρους κοινωνικής διαμόρφωσης για την πλήρη επικράτησή της. Έτσι πρέπει να απαντήσουμε. Οφείλουμε να σταματήσουμε εμείς πρώτοι τις αγκυλώσεις μας. Δεν μπορούμε να αγνοούμε τις κραυγές των απόκληρων. Έρχονται καραβάνια, οργισμένοι, εξαθλιωμένοι, ανήμποροι. Δεν είμαστε φιλάνθρωποι ούτε έχουμε καλές σκέψεις. Ξέρουμε όμως ότι η ρευστότητα και η μοιραία εισβολή των ήδη νεκρών έχει οσμή τόσο ελευθερίας όσο και σκλαβιάς. Δεν θα διαπραγματευθούμε εμείς τις πράσινες ή μαύρες κάρτες εργασίας τους. Αλλά μέσω μιας πολιτικής που θα τονίζει ότι το ενιαίο δεν βρίσκεται στην εργασία αλλά στην απελευθέρωση οφείλουμε να εντάξουμε την σκέψη μας σε αυτήν την ενοποιημένη λογική. Είμαστε το ίδιο πράγμα ας παλέψουμε για τον ίδιο σκοπό

Η ελευθερία παραμένει η ματαιωμένη μοίρα της ύλης. Εξακολουθεί όμως να είναι δυνατότητα και ως τέτοια εφικτή. Όνειρο ουτοπικό; Όνειρο ουτοπικό; αναμφιβόλως αυτό που δεν υπάρχει πουθενά είναι ακόμη δυνατό να βρεθεί. Χωρίς ουτοπίες αυτού του τύπου το κοινωνικό φαντασιακό θα ήταν περιορισμένο στον στενό ορίζοντα του πραγματικά υπαρκτού και η ζωή του ανθρώπου σε μια διευρυμένη αναπαραγωγή του ταυτόσημου. Λέμε όχι στην ηθική της προόδου. πρόοδος είναι αυτό που θα πούμε εμείς. Στο βάθος φαίνεται μια νέα κοινωνική ενότητα όχι διαπραγμάτευσης αλλά ελευθερίας. Η στέρηση στοιχειωδών αναγκών καθιστά εφικτή μια νέα σύγκρουση. Καμιά αντίφαση του συστήματος δεν θα μένει στο εξής αναπάντητη. Διότι το χάος το εκπροσωπεί η εξουσία και η τάξη τους. Στόχος η ανάκτηση του δικαιώματος στην ευτυχία.

16/04/2003